Ervaringsverhalen

Voor moeders die een kraambedpsychose hebben meegemaakt, is het prettig om te weten dat ze niet alleen zijn. Dat er anderen zijn die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. Lees hieronder de verhalen van al deze moedige vrouwen.

Janneke* - Ik dacht dat ik werd vergiftigd. Door mijn vriend.

Als je me nu ziet, ben ik een heel normale vrouw. Iemand die veel vriendinnen heeft en een leuke juf en verantwoordelijke moeder is. Ik kan best druk zijn en hou van een grapje, maar over het algemeen ben ik rustig en netjes. Tijdens mijn psychose was ik een totaal ander persoon. In mijn gedrag van toen herken ik mezelf helemaal niet. Ik was volledig de weg kwijt. Lees meer...
* Janneke is niet haar echte naam. Haar verhaal werd in 2015 in Flair nr. 8 gepubliceerd.

Tanja - Tranen gelachen
Met een ernstige zwangerschapsvergiftiging wordt Tanja opgenomen in het ziekenhuis. Haar nieren zijn er slecht aan toe en ze heeft ontzettend veel pijn. Niemand heeft in de gaten dat haar emoties tijdens de bevalling wel heel erg vreemd zijn. Ze voelt zich leeg, zowel lichamelijk als emotioneel. Het is een gevoel alsof ze niet bestaat. Het gaat steeds slechter, haar hersenen lijken trager te gaan werken en langzamerhand glijdt ze af. Lees meer...

Roos - Ik keek in de spiegel en ik zag niets
Na haar bevalling raakte Roos in een kraambedpsychose, een aandoening waar destijds nog maar weinig over bekend was. 'Ik sliep niet meer, had wanen en voelde alleen maar angst en paniek. Tot de crisisdienst aan mijn bed stond'. Lees meer...

Brenda - In behandeling voor de behandeling
Brenda had al twee zonen op de wereld gezet, maar na haar derde bevalling ging het mis: een kraambedpsychose. Het ene moment deed ze gekke spelletjes met de kinderen in de tuin, het andere lag ze vastgebonden in een isoleercel. Lees meer...

Chantal - Ik haalde de raarste fratsen uit
Ik wil dit graag met jullie delen, omdat je niet altijd op een roze wolk belandt na de bevalling. Het werd van kwaad tot erger, ik kreeg stemmen in mijn hoofd en haalde de raarste fratsen uit. Nu hoop ik dat er moeders zijn waarbij sneller ingegrepen wordt, want dat kan veel schelen. Lees meer...

Het verhaal van Tsjitske - De mooiste prijs
Tot twee keer toe krijgt Tsjitske Morren een kraambedpsychose en daarna blijft ze depressief. Jaren later wint ze de loterij, maar voor haar is de mooiste prijs haar kleindochter. Het is het verhaal van Tsjitske Morren die in 2009 2,3 miljoen euro won. Dat dit prijzengeld voor een groot immaterieel cadeau zou zorgen, had ze nooit kunnen voorzien. Bekijk hier de video.

Sophie - Ik schreef en schreef maar
Van nature ben ik een luisteraar, maar na een dag of drie ging ik extreem veel praten, bijna op het hysterische af. Ik wilde alles perfect doen en vroeg mijn kraamhulp het hemd van het lijf. Mijn gedrag werd steeds vreemder. Ik kreeg huilbuien - die werden afgedaan als 'kraamtranen' - en manische schrijfbuien. Ik schreef en schreef maar. Lees meer...
Bron: Viva Mama

Anoniem - Wij kunnen de wereld aan
Drie dagen later voel ik me ’s avonds raar en onrustig. De gedachte dat het niet goed gaat met mijn kindje komt ineens bij me op. Ik heb sterk het gevoel dat als ik nu niet ingrijp, dat hij dood zal gaan. Alsof ik afscheid moet nemen, loop ik om de kinderwagen heen. Tegen mijn man durf ik niets te zeggen. Het enige dat ik tegen hem zeg, is dat ik wil dat de volgende dag de huisarts langskomt. Voorzichtig til ik hem op en neem hem mee naar het aankleedkussen. Lees meer... 

Anoniem - Het is Lente
Het is een bevalling volgens de boekjes. Na een douche en ontspannen ontbijt in het ziekenhuis gaan we richting huis. Thuisgekomen bellen we onze familie en vrienden om het nieuws te vertellen. We zijn trots en moe, maar zo gelukkig. Het wordt een hectische week. Familie en vrienden komen op bezoek, maar niet alleen dat. Er zijn die week twee begrafenissen, de oplevering van mijn oude huis en de alleenstaande buurman die ‘s nachts onwel wordt zodat er een ambulance aan te pas komt. Lees meer...

Anoniem - Voor haar veiligheid
‘Iedereen had het beste met me voor. Ik stond open voor alle hulp, want ik had eerder een postpartum psychose meegemaakt en wilde er alles aan doen om een herhaling te voorkomen. En toch ging het weer mis.’ Het is al erg genoeg om een psychose mee te maken, maar als er dan tijdens de opname op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis ook nog allerlei heftige gebeurtenissen plaatsvinden, zoals een brand en een langdurige opsluiting in een separeercel, dan wordt het helemaal afschuwelijk. Lees meer... 

Anoniem - Het ging thuis niet goed
‘Ik had een overspannen kraambedverzorgster gehad, een nerveuze man die mij niet steunde in het geven van borstvoeding en een moeder die mij openlijk afviel. In plaats van in een kraambed te liggen, stond ik op een dak. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis kende geen gesloten afdeling, dus werd ik opgesloten in de isoleercel. Voor een net bevallen moeder mensonterend. Toen ik na acht weken weer naar huis mocht deed ik mijn best om zo snel mogelijk deze traumatische ervaring te vergeten.’ Lees meer...